Je komt m’n kamer binnen. 

Schouders laag, blik naar beneden.
Je donkere make-up en kleding lijken je stemming kracht bij te zetten.

Dat wat ze in het verleden over je beweerden heeft zich als de waarheid in je genesteld. Het maakt je afwisselend somber en angstig. Vol goede moed bedenk je krachtige oplossingen.

Ondanks de kracht ervan en het dapper toepassen, blijken ze niet afdoende om helemaal beter te worden. Je verdient het om te kunnen zien en voelen dat je er mag zijn: het slimme, geestige, positieve meisje dat zich aan het ontwikkelen is tot jonge vrouw. Dat zo geliefd wordt door haar omgeving.

Dat wat ze vroeger beweerden, is onder je huid gaan zitten. Het is slechts bedekt met een dun laagje dat te kwetsbaar blijkt om je verstand het te laten winnen van je gevoel. Ook al weet je inmiddels dat je er mag zijn, het voelt nog lang niet altijd zo. Wat is er gebeurd dat gevoelsmatig nog steeds als bewijs geldt, dat jij je maar beter niet kunt laten zien?

We gaan ze te lijf, die gebeurtenissen. Stuk voor stuk.
Met het verwerken van elke gebeurtenis komt telkens een beetje bewijs te vervallen. Je slaat je er ongelooflijk krachtig doorheen. En dan, na een aantal pittige sessies mijmer je voor je uit: ‘het was hun mening, maar dat wil nog niet zeggen dat het de waarheid is!’

Je komt m’n kamer binnen.
Schouders recht, ogen stralend.
Je make-up en kleding lijken je stemming kracht bij te zetten.

Je vertelt me dat je uitkijkt naar al het moois dat de toekomst je zal brengen. Je gaat met dappere, stevige stappen op weg, terwijl je jouw eerder bedachte oplossingen succesvol in praktijk brengt.